Pra inpizà
Renato Mosena "dal Poont" (poesia)
In chi dì, l era chi de la mèrla,
genaro del trentadoi,
al lùoch inte a la Storta,
indoe che l é nassù al fùoch, fùora de na porta.
La mèđanòot passada,
incant che doi ùoge senza son na fiama i à vedù,
de sot, daesìn da strada
e boche burte par na dessedada.
Nia neef negó,
canpane a martel,
an fret nò dooz come mìel,
e intaant la luna, chela pi lustra, la s-ciaraa al zìel.
Coréz de đeent, l aria la era rossa,
fiame fin sora i tabiài, scandole che brusaa,
cuèert che inpizaa autre cuèert,
ùoge che pianđea.
Cadene de seci
da đun Maresoon a iliò,
par parà da fùoch,
ma i no n é lugai a l destusà e a salvà chi lùoch.
Al tabià di Baldi e anca la casa,
chela di Veronichi e di Lèis,
i no n à patì al caut, i se l à sugada,
par al rèest del paées, tabula rasa!
I caaf de bestiam, daèrte le stale,
ie à molai, anmancol chi i é salvai,
chi che à pèert dut, anca i ùoge par pianđe,
à zercà da dormì da pareent, e nia zanze!
Dignèro adees
forsi, neguinc i sà nia
de come che la é đuda,
fato stà che, inchelaòta,
le fameie le é restade come an pra da insuda.
(Zoldo)